Արձագանք ամսագրում քննարկված թեմային` մեծահասակների ու դեռահաների մասին:
Մարդիկ հաճախ են խոսում երիտասարդության խնդիրների մասին: Եթե նման խնդիր իրոք կա, իսկ ես չեմ կասկածում, որ կա, ապա այդ խնդիրները միանշանակ մեծահասակներն են ստեղծում:
Եկեք համաձայնենք, որ երիտասարդներն նախ և առաջ մարդկային արարածներն են, ճիշտ այդպիսին, ինչպիսին մեծահասկները:
Մեծերի և երիտասարդների միջև միայն մի տարբերություն կա. երիտասարդն իր առջև հոյակապ ապագա ունի, իսկ մեծահասակն` իր ետևում թողած հոյակապ անցյալ: Գուցե հենց այստեղ է պահված շան գլուխը:
Երբ ես դեռահաս էի, ես ուղղակի ջահել ու անպատասխանատու մեկն էի, որ նոր էր ընդունվել այդ հսկայական դպրոցն և պիտի իրեն շատ պարտավորված զգար, որ իրեն բավականաչափ ուշադրություն էին դարձնում ու դիտարկում որպես պրոբլեմ: Մի կողմից էլ պրոբլեմ լինելը քեզ անհատականություն է դարձնում, իսկ երիտասարդները միշտ էլ ճանապարհներ են փնտրում անհատականություն երևալու համար:
Կարծում եմ, երիտասարդները հետաքրքիր ժողովուրդ են: Նրանք շնչում են ազատության մթնոլորտով, նրանք զզվելի պարտականություններ չունեն, ոչ էլ կախված են ամբիցիաներից կամ էլ իրավիճակից: Նրանք սոցիալականից կառչած չեն, ոչ էլ նյութական իրերից լուրջ կախվածություն ունեն: Կարող է թվալ, թե ես վերաբերում եմ ինձ նրանց կյանքի հետ: Ամեն ինչ այնպես է, ինչպես եթե նրանք իրերի տիեզերական իմաստն հասականան ու կատաղած և նուրբ կոնտրաստը տեսնեն սահմանափակ արարածների մեջ: Ահա թե ինչ եմ ես մտածում, երբ երիտասարդի եմ հանդիպում: Գուցե նա վատ դաստիարակված է, բայց դա պատճառ չէ, որ ես նրա գլխին քարոզներ կարդամ մեծերին հարգելու համար` տարիքը հարգելու պատճառ չէ: Ես կխոսեմ նրա հետ, ինչպես հավասարը հավասարի, կվիճեմ նրա հետ` հավասար դիրքերից, եթե կարծեմ, որ նա սխալ է:
Fielden Hughes, ՈՒնկնդիր
Թարգմանեց` Յան Քեշիշյանը (Տադո)
| 
ամսագրի Ձեր ցանկացած համարն ընթերցելու համար սեղմեք համապատասխան համարի շապիկին
