Ծիծաղելու արվեստ
Գիտես, ես հաճախ եմ զարմանում: Զարմանում եմ իմ ու քո վրա, որովհետև մեզնից մեկը հաստատ գիժ է:
Գիտես, ես միշտ զարմացել եմ ու հարգել եմ քեզ: Զարմացել եմ, որովհետև մեզնից մեկը հաստատ գիժ է ու հարգել եմ, որովհետև ես երբեք չեմ կարողացել քո նման որսալ ճիշտ պահը, երբ պետք է ծիծաղել քո ու քո ընկերների կատակների վրա: Ես առհասարակ չեմ ծիծաղում: Ես ուղղակի ժպտում եմ ու անցնում եմ կողքով:
Գուցե գիժը ես եմ, ոչ թե դու, դրա համար էլ չեմ հասկանում ձեր կատկների ողջ
խորությունը ու չեմ ծիծաղում: Հա, երևի, իրոք այդպես է: Որովհետև այդպիսին միայն
ես եմ, իսկ քեզնմանները շատ են:
Սա ես եմ: Գուցե գիժ, բայց ես եմ:
Իսկ ով ես դու: Դու միակն ես, ով ունի երկու տարբեր ծիծաղ` մեկը հատուկ իմ համար, մյուսը` մնացած բոլորի:
Ու ինձ դուր է գալիս առաջինը, իմը: Գուցե նրա համար, որ այն իմն է:
Ես, անկեղծ ասած, չգիտեմ:
Ուղղակի առաջինը, իմը, այնքան… Չէ, լավը չէ, ուղղակի իսկականն է:
Գիտես, երկրորդը` մնացած բոլորի համար, ավելի լավն է, ավելի հնչեղ ու ճշմարտանման է, բայց իսկականը չէ: ԻՄԸ չէ:
Լուսինե Քեշիշյան
|
ամսագրի Ձեր ցանկացած համարն ընթերցելու համար սեղմեք համապատասխան համարի շապիկին
