Կարող եք ասել ինձ, որ ես լուսնի պես եմ,
Կարող եք ասել ինձ, որ տուն եմ երգի,
Իսկ ես էլ կասեմ լոկ. <<Բարև ձեզ սա ես եմ
Այն թախծոտ աղջիկն արևոտ երկրի>>:

Կարող եք ասել ինձ, որ ես սիրուց կույր եմ,
Կարող եք ասել ինձ՝ սրտով եմ սիրում,
Իսկ ես էլ կասեմ լոկ, որ մի ծաղկի բույր եմ,
Որ նա հենց հիմա ձեզ է նվիրում:

Կարող եք ասել ինձ՝ ինձ համար չէ սերը,
Կարող եք ասել ինձ՝ զուր եմ ես սպասում,
Իսկ ես էլ կասեմ լոկ. <<Ես եմ սրտիս տերը,
Իսկ սրտիս հիմա սեր է պակասում>>:

Կարող եք ասել ինձ, որ հիմարի պես եմ,
Կարող եք, խնդրեմ, ես դա չեմ հերքի,
Լոկ կավելացնեմ. << Բարև ձեզ սա ես եմ
Այն թախծոտ աղջիկն արևոտ երկրի >>...

Բարև, ես արևն եմ
Մայրամուտն այս նման է մի մրոտված լամպի,
Որ տնազն է լույսի, գուցե՝ քիչ պակաս,
Իսկ արևը ինչպես հետք մի լուծված հաբի՝
Դեռ պտույտ է գալիս երկնքում մի թաս...

Իմ տանիքն է ներկում մայրամուտը դանդաղ
Ու նրա նման ես էլ եմ եռում,
Արևի նման ես էլ այս գիշեր
Ապտակվում եմ լուռ, բայց դե չեմ մեռնում...

Ես էլ եմ...
Այդպես գալիս են միայն գժերը,
նրանք, ովքեր ուղիղ քայլել չգիտեն
ու նրանք, ովքեր հոգնել են անաղմուկ լինելուց...

իսկ թե ինչպես են նրանք հեռանում՝ ոչ ոք չգիտի...

այդպես լալիս են միայն գժերը,
նրանք, ովքեր ապտակել չգիտեն
ու նրանք, ովքեր հոգնել են վախենալուց...

իսկ թե ինչպես են նրանք ծիծաղում՝ ոչ ոք չգիտի...

այդպես քնում են միայն գժերը,
սպիտակ աղավնիներն
ու նրանք, ովքեր հոգնել են անքուն ու չեղած խաղաղությունից...

իսկ թե ինչպես են նրանք արթնանում, ոչ մի արև չգիտի...

այդպես նկարում են միայն գժերը,
նրանք, ովքեր կեղծել չգիտեն
ու նրանք, ովքեր նկարածը ջնջելու համար ռետիններ չեն պահում...

իսկ թե ինչպես են նրանք մոռանում՝ ոչ ոք չգիտի...

այդպես խեղդում են միայն գժերը,
նրանք, ովքեր ապրել չգիտեն
ու նրանք, ովքեր չեղածը չապատկերացնելու համար քաջության հաբեր չեն խմում...

իսկ թե ինչպես են նրանք մեռնում՝ ոչ ոք չգիտի...

ոչ ոք չգիտի՝ ինչպես են նրանք հեռանում...

ես այսօր այդպես եմ եկել... անաղմուկ...
ես այսօր այդպես եմ ծիծաղում...առանց վախի...
ես այսօր այդպես եմ արթնացել...արևին չնայելով...
ես այսօր այդպես եմ մոռանում... խաբելով....
ես այսօր այդպես եմ մեռնելու... չապրելուց...

ես այսօր այդպես եմ գնալու՝ չիմանալով ուղիղ քայլել ու հոգնած անաղմուկ լինելուց...
ուրեմն.... ուրեմն ես էլ եմ....
կորանք...

Երբ չկա
Երբ պայքարել չկա, ու էլ հարցեր չունես,
Երբ բառերի տեղ քեզ տողերն են կարդում,
Քեզ հուշում է ձայնը, որ ծռվել է արդեն
Ուղին որ դեռ մանուկ դու մենակ էիր հարթում:

Երբ ջնջվում է օրը մատնածալքիդ փոսից,
Երբ սպառում, վառում ես օրդ պարկերով,
Դեռ սպասում ես, որ նա քեզ հետ գուցե խոսի,
Ոչ թե քեզ անուն տա համր վանկերով:

Երբ էլ չես հիշում, որ պիտի թաքցնես
Այն հուշերը, որ քեզ դեն են նետել արդեն,
Որ կար ժամանակ, կար մի «դու», մի «ես»,
Ու որ էլ չունի խիղճդ քո հասցեն,

Գիշերվա մութում կույր խարիսխ նետած,
Մատներով խառնում ես ծով աստղափոշին,
Այսօրվանից դու ինձ ու քեզ թողած՝
Փորձելու ես լուռ ձայն տալ ուրիշին...

Ես մարդ եմ (մա՞րդ արդյոք)
Թո՛ւյլ տվեք այսօր ինձ կնքել նորից,
Բաց այս անգամ տալ ինձ իմ անունը ճիշտ,
Թո՛ւյլ տվեք այսօր նայել ինքս ինձ
Ոչ այն հայելու մեջ, որ նայել եմ միշտ...

Թույլ տվեք ասել, որ սխալմունք եմ ես,
Որ ճշմարտությանը նայել չգիտի,
Ասել, որ հեռու եմ այստեղ այսպիսին
Նրանից , ում պատկերը լինեի պիտի...

Այդ ես եմ, որ գիտեմ նմանիս սպանել,
Ես եմ, որ գիտեմ դուրս քամել արցունք,
Ես եմ, որ գիտեմ կյանքս այպանել,
Մարդկանց ոտնելով՝ նվաճել բարձունք...

Մի՛ դրվատեք ինձ, այլ նայե՛ք, սա ես եմ՝
Ձեր գովեստներից փքված մի ոչինչ.
Մարդ ձևանալը ինձ համար հին ծես է.
Դուք չեք իմ փրկիչը. ես եմ ինձ դահիճ...

Ես եմ ինքնակամ խաբեբա դարձել,
Ես եմ ձեզ ստել, ձևացրել, կեղծել,
Ես եմ չարքերին գործընկեր վարձել,
Ես եմ ինքս ինձ կատարյալ կարծել...

Այո՛, կատարյալ եմ, կատարյա՜լ անշուշտ,
Նորին մեծություն հպարտ մի ոչինչ.
Կեղծիքի ծարավ մի սև անցք անկուշտ
Ու աղբակույտում չորացած մի ճիչ...

Ես եմ, որ գիտեմ ստորանալ, ընկնել,
Գլուխ տալ՝ տեղս պնդելու համար,
Ես եմ, որ գիտեմ հնազանդ ծնկել
Ում առաջ ասե՜ս... Տե՜ղ լինի հարմար...

Ես եմ, որ գիտեմ խիղճս վաճառել,
Ես եմ, որ վաղուց վաճառել եմ այն,
Ինձ համար մեկ են հասկն էլ, հաճարն էլ,
Ես փողի համն եմ տարբերում միայն...

Չե՞ք հասկանում, ի՞նչ է, ասում եմ՝ այդ ես եմ,
Որ օգնելու տեղ ձևանում եմ կույր.
Քանի մարդը ողջ է՝ ինձ համար անտես է,
Թե մեռավ, դառնում եմ կեղծ մի խնկաբույր...

Ես եմ մեծագույն դավաճանը իմ,
Ես եմ իմ ձեռքով իմ հոգուն մորթել,
Ես եմ խոնարհվել անզորության դեմ
Ու մարդ լինելս թողել, որ շորթեն...

Ես եմ ինձ կորցրել ու դեռ չեմ գտնում,
Ես եմ խավարում՝ անդունդի եզրին,
Ես եմ իմ ներսում ճիշտ մարդուն խեղդել
Եվ այլ մարդկանց մեջ հուսահատ փնտրում...

Մինչ ինձնից լավի արարման երկունք,
Թու՛յլ տվեք այսօր ինձ կոչել սխալմունք...

Ռիմա Խաչատրյան
sarrima.blogspot.com