Այդ ո՞վ է ասել, որ <<նոր սերունդը>> քաղաքային և բջջային կապի՝ առատորեն մեզ շնորհվող բոնուսներն օգտագործում է միայն չաչանակելու համար: Եվ, չգիտես ինչու, միշտ առաջին հերթին նշում են աղջիկներին: Երևի չգիտեն, որ մենք հեռախոսով թեժ բանավեճեր-դիսկուսիաներ ենք վարում ամենակարևոր թեմաների շուրջ: Այդ ո՞վ է ասել, որ <<նոր սերունդը>> գիրք չի կարդում և <<գրականության>> բառը միայն համապատասխան դասերին է լսում: Է՜, չեմ սիրում, երբ մարդիկ ասում են այն, ինչից ընդհանրապես տեղյակ չեն: Լավ, մեղադրանքները մի կողմ: Պատահական չէ, որ սկսեցի հեռախոսային երկուսուկես ժամանոց խոսակցություններից և գրականությունից: Հիշում եմ, ինչպես էինք Տադոյի հետ խոսում գրականությունից: Կարող եք համարել, որ ձեր հեռախոսային գիծը պատահմամբ խառնվել է մեր գծին, և հիմա դուք ձեր կամքից անկախ լսում եք մեր խոսակցությունը: ... Տադո. - Ճիշտն ասած, չեմ սիրում, երբ գրողը կարճ-կարճ, միբառանոց նախադասություններով է փորձում նկարագրել իրավիճակը: Առավոտ էր: Գնաց: Եկավ: Այնպիսի տպավորություն է, որ փոքր քայլերով ուզում է չափից դուրս երկար ճանապարհ անցնել, մենք էլ պիտի այդ ամենը հանդուրժենք, այդ <<ամերիկյան>> ոճը: Սոնա. - Իսկ ես, հակառակը, սիրում եմ: Միբառանոց նախադասությունները ինչ-որ դինամիկա են տալիս տեքստին: Տադո. - Պարտադիր չի: Տեքստի դինամիկան կապված է նրանից, թե գործողությունը որքան արագ է զարգանում: Թե չէ կարող ես տասը էջ միբառանոց նախադասություններ գրել, բայց սայլը (կամ մեր դարում՝ ավտոն) տեղից չշարժվի: Սոնա. - Էդ նկարագրություննե՞րի մասին ես խոսում: Հա, ես էլ դրանք չեմ սիրում: Ինձ համար կարևորը գործողությունն է: Տադո. - Հա, բայց գործողությունը պետք է անմիջական կապ ունենա սյուժեի հետ: Թե չէ կան գրողներ, ովքեր մանրամասն նկարագրում են` գլխավոր հերոսը քանի անգամ կերավ, քանի անգամ խմեց, քանի անգամ զուգարան գնաց: Սոնա. - (ծիծաղում է) Է՜, Տադ, բա մարդու կյանքին ես հետևում, բա զուգարան չգնա՞ խեղճը: Տադո. - Ախպեր ջան, էլի թող գնա, բայց ի՞նչ պարտադիր է ընթերցողը էդ ամենը կարդա, էն էլ մանրամսներով: Նայում ես, գրքի չորս հարյուր էջից երեք հարյուրը տուն-պետքարանն են նկարագրում: Սոնա. - Չկան էդպիսի գրքեր: Համ էլ, ուզես-չուզես, մանրամասները վեպի պարտադիր մասն են: Թե չէ կասեն, էս գրողը պրոֆեսիոնալ չի: Տադո. - Է՜, գրողի պրոֆեսիոնա՞լը որն է: Չէ՜, 21-րդ դարն է, վերջ ի վերջո: Գործողությունը պետք արագ զարգանա: Որ անընդհատ հերոսը նոր վիճակում հայտնվի: Որ հետաքրքիր լինի կարդալ: Սոնա. - Է՛դ եք, էլի, ընթերցողներ x21: Չէ, երևի ճիշտ ես: Հիմա կյանքը արագ է անցնում, գրքերում էլ պիտի դինամիկա լինի: Տադո. - Հետո թեման: Հիմա ինչ-որ շաբլոն է դարձել սիրո մասին գրելը: Ես չեմ հասկանում, գրելու ուրիշ թեմա չկա՞: Սոնա. - Դե, Տադո ջան, մարդիկ փող են աշխատում: Դրա համար գրում են էն, ինչը մարդկանց դուր է գալիս, գծիկ, ՍԵՐ: Տադո. - Բայց ես չեմ հասկանում, դրա ի՞նչն է դուր գալիս: Արդեն էնքան են գրել, որ չի կարող դուր գալ: Քեզ դուր կգա՞ր, եթե անընդհատ նույն բանը կարդայիր: Սոնա. - Թե չէ նույն բաները չենք կարդում: Հիմա բոլորը բոլորից գողանում են՝ դետալներ, հերոսների անուններ, նույնիսկ սյուժեների առանձին կտորներ: Թե չէ չե՞նք կարդում, կարդում ենք: Տադո. - Լսի՜ր, <<կարդալ>> ասեցիր, հիշեցի: Ես քեզ իմ վերջին ֆանֆը կարդացե՞լ եմ: Սոնա. - Ես դեռ ապրել եմ ուզում:
Լավ, հերիք է լսեք: Համարենք, որ ձեր հեռախոսը փչացավ, և դուք այդպես էլ չիմացաք՝ ապրեցի՞ն Տադոն և Սոնան, թե՞ գնացին քնելու:
ամսագրի Ձեր ցանկացած համարն ընթերցելու համար սեղմեք համապատասխան համարի շապիկին
