Էմո… Ինչ է դա: Հոգեբանական շեղում, մարդկանց մի յուրահատուկ տեսակ, թե ուղղակի առանձին մի մշակույթ, որ իր գոյության իրավունքն ունի: Չգիտեմ, բայց ես դարձա էմո: Ինձ համար դա ուղղակի հասարակությունից ու ընկերներիցս տարբերվելու մի ձև էր: Դա իմ բողոքն էր, ում դեմ` չգիտեմ: Ինձ դուր էր գալիս կրկնել, որ ինքնասպան եմ լինելու 18 տարեկան, որ կտրելու եմ երակներս ու արյունով ինչ-որ տխուր ու դաժան բան եմ գրելու պատին: Կամ չէ… ինչ-որ ցինիկ ու դաժան մի արտահայտություն:
Ես հագնում էի սև ու վարդագույն, լսում էի էմո-երաժշտություն, գնում էի էմոական հավաքույթների: Մի խոսքով, օրինակելի էմո էի:
Նա էլ էր էմո: Երկար, սև մազեր ուներ, ոնց որ բոլոր էմոները, կանաչ աչքեր` սևով ներկված, տխուր ժպիտ ու սև գոտի թեքվանդոյից:
Նա գրկում էր ինձ ու համբուրում վիզս, ինչպես մեր մոտի բոլոր տղաները: Դրա մեջ ոչ մի վատ բան չկար: Մենք թեթև էինք նայում կյանքին:
Այդ պահերին ես հասկանում էի, թե ինչու են էմոները 18 տարեկանում նետվում կամուրջից: Հիմա չեմ կարողանում հիշել:
Նրա ծննդյան օրն էր: Ես ենթադրում էի, որ նրա 17-ն է լրանում:
Ես էներգետիկ էի խմել ու չդիմացա: Մենք երկար էինք համբուրվում: Նրա շրթունքների տխուր ժպիտը մի տեսակ դառը համ ուներ: Նա ամեն վայրկյան ավելի պինդ էր սեղմում ինձ կրծքին: Մինչև հիմա զգում եմ այդ տաք ցավի քաղցրությունը: Ես 17 տարեկան էի, նա էլ էր երիտասարդ` արյունը եռում էր մեր երակներում… Մի խոսքով այդ օրը ես տուն չգնացի: Ծնողներս ոչինչ չիմացան, հետևանքներ չկային ու ես երջանիկ էի:
Երեք օր էր անցել. կայքերում չէր հայտնվել, չաթում բոլորը խուսափում էին ուղիղ պատասխանից: Բջջայինն էլ անհասանելի էր:
Զանգեցի նրանց տուն: Հայրն էր վերցրել:
-Ցավում եմ…
Ու կախեց խոսափողը:
Երևի հասկացել էր, ով է:
Ահագին ժամանակ է անցել: Բայց քիչ բան է փոխվել: Ես արդեն էմո չեմ: Բայց շարունակում եմ սև ու վարդագույն հագնվել: Դա իմ բողոքն է, ում դեմ` չգիտեմ: Միայն հաճախ եմ գնում կամուրջի մոտ ու փակում աչքերս: Նա ասում էր, եթե ուզում ես տեսնել. ուղղակի փակիր աչքերդ: Հիմա ես ձեղ եմ դիմում, մարդիկ. Հաճախ փակեք ձեր աչքերը: Մտածեք, թե որտեղից եք գալիս և ուր եք գնում, ոչ թե, թե ուր է տանում ձեզ այս հասարակությունը: Ուղղակի հաճախ փակեք ձեր աչքերը: