Դալլաքյան Դանիելը, մեզնից յուրաքանչյուրի նման, 13-ամյա դեռահաս է` իր «բզիկներով» ու առավելություններով: Ու արդեն սև գոտի ունի` կարատեից(2-րդ դան): Որ պատկերացնեք, թե դա ինչքան դժվար է... Բերում եմ ավելի «հոգեհարազատ» օրինակ` եթե տարրական դասարանի աշակերտը հանկարծ փայլուն հանձնի 8-րդ(այժմ` 9-րդ) դասարանի ավարտական քննությունը, ինչպիսի հիացմունքով կխոսեք նրա մասին:
Դանիելի դեպքում էլ է համարյա նույնը: Սև գոտին առհասարակ մեծ հաջողություն է, այդ տարիքում` առավել ևս:
Դանիելը սովորում է Պարույր Սևակի անվան դպրոցի 8-րդ դասարանում: Լավ է սովորում: Սովորելու համար (մեջբերում եմ) «ուշքը չի գնում, բայց դե սովորում է էլի»: Դպրոցի առարկաներից սիրում է գրականությունը, բայց միևնույն է իրեն միայն կարատեի մեջ է տեսնում /փակագծերում արված բոլոր մեկնաբանությունները հեղինակային են և կարող է իրականությունից շեղվեն/:
-Ինչպե՞ս որոշեցիր կարատեի գնալ: -Անելու բան չուներ, եկավ,- Դանիելի փոխարեն պատասխանում է մյուս զրուցակիցս` Արտյոմը: Դանիելը, լրջանալով, ժպտում է ու պատասխանում. -Դե, ճիշտն ասած, ես փոքր ժամանակից սիրել եմ կարատեն: Ու դեռ 5 տարեկանում էլ վստահ էի, որ կարատեիստ եմ դառնալու: Բայց ֆեդերացիայի ընտրությունը պատահական էր: Երբ սենսեյը բացատրեց ազգային ավանդական կարատեի առավելությունները(դե հո թերություններից չէր խոսելու) լրիվ համոզվեցի, որ ճիշտ որոշում եմ կայացրել:
-Ի՞նքդ ես որոշում կայացրել: 5 տարեկանո՞ւմ: -Այնպես չէր, որ ես դեմ էի ու ինձ ստիպում էին, որ գնամ, բայց այս դեպքում, կարծում եմ, իր դերն է խաղացել նախախնամությունը: Ավագ եղբայրս` Հովհաննեսը, որոշել էր ինչ-որ սպորտային խմբակ հաճախել: Բարեբախտաբար, լող-կարատե տատանումների մեջ Հովհաննեսը ընտրում է կարատեն: Ես էլ, «ընդհանուր հոսքի» չգրված օրենքներով նրա հետ սկսեցի հաճախել:
-Կապված պարապմունքների հետ ազատ ժամանակ, երևի, քիչ ես ունենում: Կարդո՞ւմ ես: -Անկե՞ղծ: Վերջին կարդացածս գիրքը Հովհաննես Թումանյանի «Երկերն» են: Առհասարակ կարդալ չեմ սիրում: Նախընտրում եմ ազատ ժամանակը ծախսել հարվածների հղկման ու կատարելագործման վրա: Գիտեմ, որ շատ վատ է, բայց մենք դեմոկրատ երկրում ենք ապրում:
-/Ժպտում եմ/Արդեն 8 տարի է կարատեով ես զբաղվում: Մրցումների մասնակցե՞լ ես: -Հա: Մրցումների մասնակցել եմ ու հաղթանակով եմ վերադարձել: 4 անգամ առաջին տեղ եմ գրավել «կատա» մրցաձևում, 2 անգամ 2-րդ տեղ` «կոմիտե» մրցաձևում: «Կատա»-ն տեխնիկաների ու շարժումների ցուցադրումն է հանձնաժողովի անդամներին, երբեմն` ցուցադրական մարտերը: Իսկ «կոմիտե»-ն` իրական մարտերը:
-Իսկ երաժշտության հե՞տ ինչպես ես: Չնայած, որ ամբողջությամբ նվիրվել ես կարատեին, բայց այսօր անհնար է ապրել առանց երաժշտության հետ առնչության: -Իհարկե երգեր լսում եմ: Ես ռոբոտ-կարատեիստ եմ միայն, երբ մայրիկը ասում է «գիրք կարդա»/ծիծաղում ենք/: Հիմնականում ռեփ եմ լսում: Երբեմն դասական էլ եմ դնում: Բայց երբեմն: -Ի՞նչ փոխվեց քո կյանքում սև գոտի ստանալուց հետո: -Ավելի նվիրվեցի կարատեին (եթե այդ «ավելի»-ն Դանիելի դեպքում հնարավոր է), ավելի… Մի խոսքով` մի շարք «ավելի»-ներ` կարատեի հետ կապված (դա եղավ 6 խոսք. իսկ դու կարծում էիր, որ չեմ հաշվելու):
-Իսկ ի՞նչ խորհուրդ կտաս այս ոլորտի նորեկներին: -Ինչպես ասել է Վլադիմիր Իլյիչը` «սովորեք, սովորեք, սովորեք»:
Մյուս զրուցակիցս` Արտյոմ Մարտիրոսյանը, երեք տարի է, ինչ զբաղվում է կարատեով, բայց նույնպես սև գոտի ունի: Սովորում է 68 դպրոցի 9-րդ դասարանում, Դանիելից մի տարի է մեծ` 14 տարեկան է: Դանիելի նման նա էլ է ամբողջությամբ տրվել կարատեին, ու անկեղծորեն խոստովանում է, որ վերջին կարդացած գիրքը Հովհաննես Թումանյանի «Կարմիր գլխարկն» է (Քմծիծաղ մի տվեք: Աշխարհում հո միայն մեր ճանաչած Ամենայն Հայոց Բանաստեղծը չի կրել Հովհաննես Թումանյան անուն-ազգանունը: Իսկ «Կարմիր գլխարկ» վերնագիրը պարզապես ինչ-որ ուրիշ Հովհաննես Թումանյան փոխ է առել Շառլ Պերոյից): Կարատեի որոշեց գնալ Բրյուս Լիի ֆիլմերի դիտումից հետո: Կարծում եմ, նրան արդեն հաջողվել է եթե ոչ նմանվել իր կուռքին, ապա գոնե դառնալ նրա նման ուժեղ: Արտյոմը ամբողջությամբ տրվել է կարատեին, ու իր ամենամեծ ձեռքբերումը առաջին դանն է համարում: Դեռ:
Նա ու Դանիելը մտերիմ ընկերներ են և հաճախ են ժամանակը միասին անցկացնում ու երկուսով են փոքրիկներին օգնում այս կամ այն շարժումը սովորել: Նրանք սենսեյին էլ են օգնում` նախավարժանք են անցկացնում, նորեկներին սովորեցնում սենսեյին դիմելու ձևը ու շատ այլ կարևոր բաներ, որոնց թվարկումը շատ ժամանակ կխլի:
P.S. Ճիշտն ասած, մտադրվել էի «քրքրել» զոհիս` по полной программе, բայց Դանիելը իր շփոթված ժպիտով ու անկեղծ պատասխաններով լրիվ զինաթափեց ինձ: Կեդերով բլոկնոտիկը մնաց դատարկ, ձայնագրիչը այդպես էլ չմիացվեց, իսկ պրովոկացիոն հարցերը «դաժանաբար» մոռացվեցին: Միակ զենքս մնաց հիշողությունս, որին միշտ էլ ավելի եմ վստահել, քան կեդերով բլոկնոտիկում չարված նշումներիս: Հուսամ, որ «խոստովանությունս»` քրքրելու մասին, վրաս շատ թանկ չի նստի, ու ես ավելորդ ժիմ չեմ անի: Չէ՞, Դանիել-սենպայ:
ամսագրի Ձեր ցանկացած համարն ընթերցելու համար սեղմեք համապատասխան համարի շապիկին
