Հոդվածներ
Մարտի ութը դրախտում
/Նա յոթ օր դիմացավ ../
Օրերից մի օր` մարտի 1-ին, Ադամն ու Եվան վիճեցին: Ադամը ինքն իրենից դուրս եկած` Եվային.
-Չերևակայե’ս, առանց քեզ էլ կարող եմ ես ապրել:
Եվ հեռացավ հեռու-հեռու: Սկզբում ուրախ էր իր ազատության համար, բայց հետո, հիշելով Եվային, կամաց-կամաց սկսեց կարոտել,տխրել: Անցավ յոթ օր: Ադամը իրեն տեղ չէր գտնում. առանց Եվայի էլ չէր դիմանում…
Դիմեց Աստծոն, որ իրենց հաշտեցնի: Աստված լսեց, բայց ոչինչ չասաց…
Ադամը անհամբեր դարձած, մարտի 8-ին օգնության կանչեց դրախտի հրեշտակներին, այս ու այն կողմ ուրախ թռչկոտող երջանիկ մարալներին, ճերմակափայլ աղավնիներին` խաղաղության ձիթենին կտուցներին, քաղցրահունչ երգեր դայլայլող սոխակներին և նրանց բոլորի ուղղեկցությամբ, դրախտի ծաղիկներից հյուսված մի գեղեցիկ պսակը ձեռքին, հուզված մոտեցավ Եվային.
-Ների՜ր, սիրելի՜ս, շատ եմ տանջվել, կարծես յոթ տարի է, ինչ Քեզ չեմ տեսել, ապրել առանց Քե՞զ` այդ ո՞ր խելացնորի անեծքն է ինձ կպել… Այսօրվանից առհավետ, մի հոգս ունեմ` ինչպե՞ս Քո ամեն մի օրը սիրո տոն դարձնեմ:
Եվան Ադամին այդպիսի ուղեկիցներով երբեք չէր տեսել, նրանից այդպիսի խոսքեր երբեք չէր լսել: Տեսածից ու լսածից զմայլված, հոգու խորքում փափկած-հալված` ամեն կերպ աշխատում էր անտարբեր ձևանալ: Բայց իր հմայիչ աչքերը` սև-սև մութ գիշեր, իրեն մատնում էին թաքուն-դավադրաբար…
Ադամը որսաց սիրատենչ հայացքը Եվայի և, գոտեպնդված, կրքոտ համբույրների տարափի տակ, պսակը դրեց Եվայի գլխին և մինչ Եվան ուշքի կգար, նրան իր գիրկն առավ…ու կարծես զույգ թևեր առած, սլացավ դեպի իրենց սիրո բանավանը: Նրանց ետևից միայն սիրո հրեշտակներն էին հասնում…
Եվ այդ օրվանից, Ադամի հետնորդներս, ամեն մարտի 8-ին կրկնում ենք նրա խոսքերը` մի քիչ ավելի, մի քիչ պակաս` որպես մեր անմար սիրո ապացույց-պատգամ…
Հարություն Տելայան
|
| Բաժին` Մարտ #03 | Ավելացրեց` Ари-сан | Հեղինակ`
|
| Դիտվել է 516 անգամ|
|Վարկանիշ` 5.0/2 |
|
Օգտակար ինֆորմացիա
 ամսագրի Ձեր ցանկացած համարն ընթերցելու համար սեղմեք համապատասխան համարի շապիկին
Գովազդ
Առաջին խորանարդ
Գովազդ
Երրորդ խորանարդ
Գովազդ
Չորրորդ խորանարդ
|
ամսագրի Ձեր ցանկացած համարն ընթերցելու համար սեղմեք համապատասխան համարի շապիկին
Առաջին խորանարդ
Չորրորդ խորանարդ