Հոդվածներ
Չափածո նվեր
***
Զանգակներ, զանգակներ, զանգակներ,
Զանգակներ են անուշ ղողանջում,
Փաթիլներ, փաթիլներ, փաթիլներ,
Երկնքից փաթիլներ են իջնում:
Երեք մոմ է միայն, որ հիմա
Գիշերվա մթությունն են ճեղքում,
Եվ ըզգույշ քո քայլերն են ահա
Կամացուկ անկողնուս մոտենում:
Գուրգուրում ես դու ինձ, համբուրում
Եվ փարվում ես մեղմիվ քնքշությամբ,
Ինչպես միշտ իմ վերմակն ես ուղղում,
Ինչպես միշտ հեռանում զգուշությամբ:
Եվ ուղղվում ես դեպի լուսամուտ
Ու նայում աստղազարդ երկնքին,
Եվ ժպտում են աչքերդ թախծոտ
Երկնքի պսպղուն աչերին:
Եվ աստղերը` հեռու ու անհաս,
Քեզ շողում են` բարև բերելով,
Երեք մոմ են միայն, որ հիմա
Քեզ ընկեր են դարձել գիշերով:
Եվ տոնում ես դու լուռ, թախծալի
Նոր տարի, նոր հույսեր ու հոգսեր,
Եվ կրկին քեզ հանգիստ չեն տալիս
Քո սրտի անհամբեր դոփյուններ:
Նոր տարի նորանոր հույսերով,
Նոր փափագ, երազանք ու երազ,
Ու ժպտում ես դու` ինձ նայելով,
Ու հասնում աստղերին այն անհաս:
Զանգակներ, զանգակներ, զանգակներ,
Զանգակներ են անուշ ղողանջում,
Փաթիլներ, փաթիլներ, փաթիլներ,
Երկնքից փաթիլներ են իջնում:
Стихи, белые, как снег
Ночь, непрерывный звон
И непрерывный снегопад.
Стол, телевизор и окно.
Все, как всегда,
Как много лет назад.
Часы, подсвечник без свечей:
И холодно, и хорошо,
А с неба кто – то доброю рукой
Все сыплет белый порошок.
Снежинки все спускаются во двор,
И белый саван для земли уже давно готов.
Ты пьешь горячее вино,
А я смотрю в окно.
Как жаль!
Стихов я больше не пишу:
Исчезло вдохновение, и муза изменила;
Подарков больше я не подношу,
Не проливаю душу, как чернила…
Ночь, непрерывный звон
И непрерывный блеск,
Ты все еще сидишь,
Уже не пьешь вино,
А я смотрю в окно,
Закрывшись занавеской.
Старинные часы:
Их стрелки что – то медлят,
И одинокая горит твоя звезда,
А снег идет,
И кажется, что дремлет
Под этими сугробами поэзия моя.
Стихов я больше не пишу…
Горит звезда, и ты сидишь одна…
Я от восторга не дышу:
Ведь ты – моя звезда.
И если больше ничего не напишу,
И если не налью стихов я в твой бокал,
Я все равно огни души зажгу,
И в небе вдруг зажжется новая звезда.
И если больше не пишу,
Теперь я звезды зажигаю.
Вот эту я тебе дарю.
Бери, теперь она твоя.
Так вечно вместе будут две твои звезды,
И солнце, и луна померкнут перед ними,
И ярче будут вместе во тьме сиять они…
А я… Я может быть опять
начну стихи писать.
И вот сквозь этот белый свет,
Сквозь этот блеск
и пыль
Польются в твой бокал стихи,
Пусть белые… как снег.
Արսենյան Սոնա
|
| Բաժին` Հունվար #01 | Ավելացրեց` Ари-сан | Հեղինակ`
|
| Դիտվել է 1048 անգամ|
|Վարկանիշ` 0.0/0 |
|
Օգտակար ինֆորմացիա
 ամսագրի Ձեր ցանկացած համարն ընթերցելու համար սեղմեք համապատասխան համարի շապիկին
Գովազդ
Առաջին խորանարդ
Գովազդ
Երրորդ խորանարդ
Գովազդ
Չորրորդ խորանարդ
|
ամսագրի Ձեր ցանկացած համարն ընթերցելու համար սեղմեք համապատասխան համարի շապիկին
Առաջին խորանարդ
Չորրորդ խորանարդ