Հոդվածներ
Ես ոչ մեկին չեմ խանգարում: Ես ուղղակի ասում եմ՝ դու դեբիլ ես..
Վերջերս հայկական ցանցում հայտնվեց/ին/ մարդ/իկ/, ով/քեր/ ազատ ժամանակ կարդում են այլ օգտատերերի գրառումները ու քննադատում դրանք: Քննադատելն էլ շատ մեղմ է ասված, որովհետև ես ու իմ ընկերներից մի քանիսը այս երևույթը, այս ժանրը պարզապես անվանում ենք ,,քլնգոց,,: Ինձ համար ,,քլնգոց,, ժանրի հիմնադիրը եղել ու մնում է համացանցում արդեն հայտնի (հուսով եմ) Տադո Տոկեն, նույն ինքը Տադո Յանը: Նրան վաղուց գիտեմ, ու մի օր ձայնագրիչս առել, գնացել էի Տադոյենց տուն, որ խոսենք այդ ժանրի ու շատ ու շատ այլ բաների մասին: Բնականաբար տանտերերը տեղյակ էին, որ գալու եմ, ու ինձ դիմավորեցին աղ ու հացով: Ատամներում մի-մի թխվածք սեղմած՝ տեղավորվեցինք բազմոցին ու սկսեցինք խիստ պայմանական հարցազրույցը:
Հիմա, երբ լսում եմ ձայնագրությունը, հասկանում եմ, որ սա իմ ամենահամով հարցազրույցն է, բառիս բուն իմաստով: Ես իհարկե կարող էի խմբագրել մեր խոսացածը ու ոսկեղենիկ հայերենով ներկայացնել այն ընթերցողին, բայց չեմ անի, որովհետև դա կլիներ կեղծավորություն իմ կողմից, իսկ սա շատ անկեղծ հարցազրույց է: Պարզապես փակագծերում բերում եմ խոսակցական, ռուսերեն ու այն բառերի գրական տարբերակները, որոնք բնորոշ են միմիայն Տադոյի բառապաշարին: Դա անում եմ, նախ, որ հասկանաք, ինչ է կատարվում, ու երկրորդ, որ չմտածեք՝ էս ինչ անգրաետ մարդիկ են:
-Հարց առաջին: Ուզում ես՝ գլուխ գովա, կամ ինչ ուզում ես, արա, բայց ինձ թվում ա, որ ,,քլնգոցը,,՝ որպես ժանր, դու ես հայտնագործել: (?)
-Չէ:
-Չէ՞: Իսկ ո՞վ:
-Գաղափար չունեմ: Բայց գիտեմ, որ ինքը կայֆ զբաղմունք ա:
-Իսկ ժանրի առանձնահատկությունները որո՞նք են:
-Ժանրը առանձնահատկություններ չունի: Վերցնում ես տեքստը (դե, իմ դեպքում ա էդպես), կարդում ես, գտնում ես սխալները ու քլնգում ես:
-Քլնգոցը կրիտիկայից (քննադատությունից) ինչո՞վ ա տարբերվում:
-Կրիտիկան պրոֆեսիոնալ բան ա: Մարդիկ հատուկ սովորում են, որ կրիտիկա անեն: Իսկ քլնգոցը, քեզ ուղղակի դուր չի եկել տեքստը, ու դու գրում ես՝ ինչի դուր չի եկել:
-Կներես, մարդիկ ի՞նչ են անում: (Չգիտեի, որ քննադատների հատուկ դպրոց կա:)
-Դե, իմ կարծիքով, մարդիկ, որոնք րիցենզիա (գրախոսական) են գրում ինչ-որ գրքի համար, իրենցից ինչ-որ բան են ներկայացնում: Այսինքն րիցենզիան գրում ես սենսեյ դիրքից (ինքդ քեզ պրոֆեսիոնալ համարելով): Իսկ ես ուղղակի գրում եմ՝ ինչի ինձ տեքստը դուր չեկավ: Էդ ընթացքում ես խնդիր չունեմ գրողին չնեղացնել, ես, հակառակը, խնդիր ուեմ իրան նեղացնել, խփել ինչքան հնարավոր ա ցավոտ, որ ինքը զգա, ինչքան դեբիլն ա ինքը ու առաջ գնա:
-Բա դրա նպատակը ո՞րն ա:
-Կայֆ ստանալը: Ես ինձ շատ լավ եմ զգում քլնգելուց:
-Կրիտիկան ինչ-որ տեղ աշխատանք ա հեղինակի հետ: Քլնգոցը հեղինակի հետ աշխատանք չի՞:
-Սոն, ասում են, որ կրիտիկան երկու ձև ա, չէ՞, լինում՝ հեղինակի հետ ու հասարակության հետ: Այսինքն, ընդունված ա ասել, որ առաջին դեպքում դա արվում ա հանուն հեղինակի, երկրորդ դեպքում՝ ընդդեմ հեղինակի: Ստեղ եթե ինքը (հեղինակը) խելացի մարդ ա, երկու դեպքում էլ լինում ա հանուն, եթե ինքը դեբիլ ա, երկու դեպքում էլ լինում ա ընդդեմ:
-Այսինքն էլի քլնգոցի նպատակն ա հեղինակին ինչ-որ տեղ օգնե՞լը... (տվյալ դեպքում, եթե հեղինակը խելացի մարդ ա):
-Իմ քլնգոցի նպատակը ինձ կայֆ պատճառելն ա, որովհետև ինձ դա դուր ա գալիս, իսկ առհասարակ խելացի հեղինակը ամեն դեպքում օգտվում ա:
-Քո դուրը կոնկրետ ի՞նչն ա գալիս:
-Ինձ դուր ա գալիս... չեմ կարող բացատրել: Ասենք հաց ուտելը ձեզ դուր ա գալիս, ինչի՞:
-Չէ: Ուրիշ բան էի ուզում ասել: Ասենք՝ ես քլնգում եմ ինչ-որ մեկին, դրանից իմ ինքնագնահատականը բարձրանում ա: Էդ խնդի՞րն ա, թե ի՞նչն ա:
-Չէ, էդ խնդիրը չկա, ինձ թվում ա: Ուղղակի... Դե լինում են դեպքեր, երբ մենք ասում ենք՝ քո գրածը/նկարածը շատ լավն ա, որ էդ մարդուն չնեղացնենք: Այ էդ վիճակներից կափարիչս թռնում ա: Ու ես, որպեսզի ինքս իմ հետ անկեղծ լինեմ, միշտ ասում եմ էն, ինչը ես մտածում եմ: Իսկ երբ դու ասում ես՝ վատն ա, ու վերջ, էդ ընդունվում ա, որ դու ուղղակի նախանձում ես ու վերջ: Բայց երբ մանրամասն գրում ես ամեն ինչ, որ սենց, սենց, սենց, սենց, վերջ, էդ իմ կարծիքն ա ու թքած քո վրա, էդ ոնց որ... Իմ համար էդ նշանակում ա ոչ թե ինքնահաստատվել, այլ հասկանալ՝ ինչ ես դու մտածում իրականում:
-Հա, բայց էդ մտածելը, կարծիքը ասելը ու տեղ հասցնելը, էդ ամեն ինչը լինում ա ավելի մեղմ, ինչի՞ պարտադիր ա քլնգել:
-Հաճելի ա:
Ծիծաղում ենք:
-Խիղճդ չի տանջո՞ւմ:
-Բացարձակ:
-Իսկ եթե հետո քո քլնգոցը ինչ-որ վատ հետևանք ունենա՞...
-Օրինակ, ինքնասպան լինի՞ հեղինակը:
-Հա:
-Хлюпик (թուլամորթ) էր ինքը:
-Լավ, էդ սկզբունքը՝ ես գրեցի, իսկ մնացածը իրա պռոբլեմն ա, հասկանալի ա: Իսկ ո՞րը կլինի քո պռոբլեմը:
-Իմ պռոբլեմը կլինի էն, եթե ես անկապ տեղը, ուղղակի ասեմ՝ վատն ա, կամ ուղղակի ասեմ՝ լավն ա: Այ էդ կլինի իմ պռոբլեմը, եթե ես խաբեմ ինձ ու խաբեմ հեղինակին:
-Իսկ քո մոտ չե՞ն լինում դեպքեր, որ քլնգոցդ գրում ես, հետո մի քանի օրից կարդում ես ու մտածում ես՝ էս ինչ ապուշություն եմ գրել ես:
-Դեռ չի եղել: (Ծիծաղում է մուլտֆիլմերի չար հերոսների նման:) Բայց չեմ բացառում, որ կլինի էդպիսի դեպք:
-Երբ դու գրում ես մի հեղինակի տեքստի մասին, ում դու անձամբ ճանաչում ես, քո անձնական սիմպատիան (համակրանքը) էդտեղ որոշակի գործոն չի՞ դառնում:
-Չէ: Գործոն ա դառնում էն, որ ես էդ մարդուն ճանաչում եմ ու ինձ մի քիչ ավելի դժվար է իրան նեղացնելը, քան էն մարդուն, ում ես չեմ ճանաչում: Էդ դեպքում ես աշխատում եմ նպատակաուղղված չխփել իրան, բայց էլի նուրբ, փափուկ բան չի ստացվում: Բայց ես հիմնականում քլնգում եմ էն մարդկանց, ովքեր ինձնից շատ վատ չեն գրում: Ու էս դեպքում ոչ թե իմ ճանաչել-չճանաչելն ա որոշիչ, այլ էն, որ ես ինձ իրավունք չեմ վերապահում սենսեյ դիրքից ինչ-որ բաներ գրել:
-Իսկ եթե չես ճանաչում հեղինակին, բայց էլի իրանից լավ չե՞ս գրում:
-Բնականաբար, ես ինձ էլի իրավունք չեմ վերապահում ինչ-որ թույն խորհուրդներ տալու:
-Փաստորեն անձնական սիմպատիան գործում ա էնքանով, որ էդ մի քիչ ավելի փափուկ ա լինելու:
-Գործում ա, բայց քիչ: Բայց էդ քո վրա չի տարածվելու:
-Իսկ եթե ինչ-որ մեկը քլնգոց գրի քո գրածի վրա: Ի՞նչ կանես:
-Ես էնքան ուրախ կլինեմ, չեք պատկերացնի: (Ընթերցողներ ջան, սա ակնարկ չէր, մարդը ուղիղ ասում ա, ինչ ա սպասում ձեզնից:)
-Իսկ եթե ինչ-որ մեկի գործն ես կարդացել, ում չես ճանաչում, ու գրել ես, կուղարկե՞ս, որ կարդա:
-Իհարկե կուղարկեմ:
-Ինչի՞:
-Որովհետև ես սովորաբար գրում եմ վատ բաներ: Իսկ եթե ես էդ անում եմ մարդու մեջքի հետևում, կոպիտ ասած, էդ սխալ ա: Ինքը պիտի տեղյակ լինի, որ նման բան կա: Հետո թե ինքը ինչ ռեակցիա կտա, ինձ կսվաղի պատախառը գաղափարապես (կկոպտի, կստորացնի, կամ նման մի բան, գնա, Տադոյին հասկացի), էդ արդեն ուրիշ օպերա ա: Բայց ես իրան տեղյակ կպահեմ, որ նման բան արել եմ:
Անցանք անձնականին:
-Լավ, ինչի՞ ես էսքան վատը:
-Ես վա՞տն եմ:
-Հա՜:
-Էդ լավ ա, որ ես վատն եմ: Տարբերվում եմ մոխրագույն հասարակությունից:
-Ինչի՞, մոխրագույն հասարակությունը լա՞վն ա:
-Ընդհանուր առումով՝ հա:
-Ինչի՞:
-Իրանք նման են իրար, իրանք միմյանց устраивают (գոհացնում են): Ու էդ նոռմալ ա, էդ լավ ա:
-Իսկ դու не устраиваешь, դրա համար տարբերվում ես, հա՞:
-Չէ, ես տարբերվում եմ, որովհետև համարվում ա, որ ես վատն եմ, իսկ իրականում ես անում եմ էն, ինչը ինձ դուր ա գալիս: Ես չեմ խանգարում ինչ-որ մեկին: Ես ուղղակի ասում եմ ինչ-որ մեկին՝ ըստ իս, դու դեբիլ ես:
P.S. Երթուղայինում նոր-նոր սկսել էի մշակել հարցերը ու գրանցել iPod-ում: Տադոն տեսավ, զարմացավ:
-Էսքան պատրաստված ես եկե՞լ:
|
| Բաժին` Հուլիս #07 | Ավելացրեց` Tado-sempai | Հեղինակ`
|
| Դիտվել է 912 անգամ|
|Վարկանիշ` 0.0/0 |
|
Օգտակար ինֆորմացիա
 ամսագրի Ձեր ցանկացած համարն ընթերցելու համար սեղմեք համապատասխան համարի շապիկին
Գովազդ
Առաջին խորանարդ
Գովազդ
Երրորդ խորանարդ
Գովազդ
Չորրորդ խորանարդ
|
ամսագրի Ձեր ցանկացած համարն ընթերցելու համար սեղմեք համապատասխան համարի շապիկին
Առաջին խորանարդ
Չորրորդ խորանարդ