Ֆեյսբուքյան ընկերներիցս մեկը ուղարկեց իր գրած բանաստեղծություններից,դուրս շատ եկավ,որոշեցի կիսվել…
Այս սերը,
որը գրատախտակի վրա
դեռ չէր դարձել ստուգողական
առաջադրանք,
Զուր մի փորձիր լազերային ճառագայթներով մոխրացնել:
Զուր մի փորձիր կաթեցնել գիշերը մահճակալիդ վրա,
Երբ աչքերիդ փակ պատուհանների մոտ
ինչ- որ մեկը միշտ կավճով գրում է “ՍԵՐ”:
Այս երեկո դուրս եկ` երկու մոմերի ուղեկցությամբ
և կտեսնես կավճե աչքերի խոստովանանքը
և զուր կցանկանաս ինձ “Դերասան” սրճարանից
հեռու պահել, որտեղ ես ու Արա Արթյանը հավկիթից նոր
դուրս պրծած ծիկրակող բանաստեղծներին
Սովորեցնում ենք – “գրել և կարդալ Սերը”,
որ մատչելի լինեն մեր բանաստեղծությունները:
Այս տանը, որտեղ հեռախոսազանգերը կտրում են մեր
շրթների հպումը, մեղավորը տան վարձն է…
Այս փողոցը, որտեղ Մանուել Ջավախքը չկարողացավ
իր երկինքը տեղավորել, Գարուշ Հարյանցը գրեց.
“Քամին, անձրևը և դու”:
Այս երկինքը, որն իմ գլխավերևում կապել է կամար,
Շիրակի մաքուր երկինքն է, և դու մի փորձիր ինձկշտամբել,
որ ես խոսում եմ Կարնո բարբառով…
Ես հիմա քայլում եմ Երևանի նոր պողոտաներով
Գորշ պատերին խաղալիքներ փակցնելով…
Մանկությունս -օրենք է…
Սերս – իրավունք…
Դանիել Դավիթը ծնվել է 1950 թվականի մարտի 15-ին: Մինչև 1975թ. ապրել է Գյումրիում, այժմ ապրում է Երևանում: Բանաստեղծ է: Նշենք նաև,որ Դանիել Դավիթը և Գարուշ Հայրանցը դեռ սովետական տարիների մետ ընկերներ են...
| 
ամսագրի Ձեր ցանկացած համարն ընթերցելու համար սեղմեք համապատասխան համարի շապիկին
Առաջին խորանարդ
Չորրորդ խորանարդ