Հոդվածներ
Ձյուն է գալիս
...Ձյուն է գալիս...
...Անակնկալ...
«Մենք արդեն վաղուց էինք սովորել անձյուն ձմեռների: Բայց ձյունը հանկարծ եկավ, այն էլ՝ մեծ-մեծ փաթիլներով:
Ձյունն ընկնում էր գլխարնկներին, մազերին, կոշիկներին, սողոսկում օձիքներից անդին և ստիպում մարդկանց գլուխները կախել:
Ձյունը ստիպում էր մարդկանց գլխիկոր քայլել ու չնայել երկնքին:
Ձյունը ստիպում էր մարդկանց ուղիղ ոտքերի տակ նայել:
Ձյունն ասում էր. - Մի՛ նայեք վերև, ավելի լավ է ներքև նայեք; Չհամարձակվե՛ք նայել երկնքին, քանի դեռ չեք տեսել հողը ձեր ոտքերի տակ, որ կոխկրտում եք ամեն օր՝ առավոտից երեկո: Այն դիմանում է, այն տանում է ձեզ, այն ձեզ պահում է, բայց դուք այն չեք նկատում: Չեք էլ ուզում նկատել այն: Դուք երկնքին եք նայում: Չհամարձակվե՛ք նայել երկնքին, հողի՛ն նայեք: Չէ՞ որ տղամարդը, ով չգիտի, թե Մայրն ի՞նչ է, երբեք ու երբեք չի իմանա՝ ինչ ասել է Կի՜ն: Հողի՛ն նայեք, նայեք հողին: Այն ձեր մայրն է...»
Այս ամենը մտածում էի տուն գնալու ճանապարհին, երբ ձյան անակնկալ գրոհի պատճառով ստիպված էի գլխիկոր ուսումնասիրել սալահատակը ոտքերիս տակ:
Գրո՛ղը տանի, գրել եմ ուզում: Ուզում եմ տանը լինել, ուզում եմ, որ գլխիս թափվող այս սպիտակ բռնակալը դառնա թուղթ, ու ես սև գրիչով գրեմ, սև, ինչպես այն հողը, որ ձյունն էր փառաբանում իմ գլխիկոր ուղեղում:
Գրո՛ղը տանի, գրե՜լ եմ ուզում:
Ես գիտեմ, որ երբ տուն հասնեմ ու գրադարակիս ընդերքից վերջապես պեղեմ չխզբզած մի թուղթ, մուսաս արդեն վաղուց տաք երկրներում կլինի, այնտեղ, ուր ձյունը չի թելադրում մարդկանց, թե ուր նայեն և ուր չնայեն:
Ես գիտեմ, որ երբ ձյունը վերածվի սպիտակ թղթի, իսկ հողը՝ սև թանաքի, ես այլևս ոչինչ չեմ հիշելու այն ձյունամրրիկ զառանցանքից, որ փախուստի դիմած մուսաս էր շշնջում ականջիս:
Եվ ես հերթական անգամ բարկանում եմ նրա վրա և չարանում ամբողջ աշխարհի դեմ, և այն ձյան, որ չի թողնում երկնքին նայել...
Հիշում եմ, ինչպես էի ուրախացել, երբ դուրս եկա երթուղայինից և հայտնվեցի ձյան գրկում: Ուզում էի վերև նայել. չստացվեց: Ձյունն իր կանոններն էր թելադրում:
Այդպես, ստիպված էի քայլերս հաշվել մինչև տուն հասնելը:
111 քայլ և մեկ ցատկ փողոցի կեղտոտ ջրափոսի վրայով:
Եթե այսօր ձյուն չգար, մտքովս անգամ չէր անցնի հաշվել քայլերս: Եթե այսօր ձյուն չգար, մուսաս երբեք չէր հիշի ինձ, ես չէի բարկանա ամբողջ աշխարհի վրա և չէի մոռանա թուղթ ու գրիչ գտնել գրադարակիս ընդերքում:
Հիմա արդեն ուշ է. ես ոչինչ չեմ հիշում, իսկ մուսաս տանջում է ինձ իր անտարբերությամբ:
Չե՛մ ուզում գրել...
Գրե՜լ եմ, ուզում, գրո՛ղը տանի:
Գուցե ես էլ եմ գրող ինչ-որ մեկի համար, հատկապես այդ բառի փոխաբերական իմաստով: Մեկի համար ես հաստատ մի նույնպիսի ցանկալի բռնակալ եմ, ինչպես այս ձյունը, որ թույլ չի տալիս վերև նայել. հողի՛ն նայեք, չհամարձակվե՛ք նայել երկնքին:
Այս մտքերից գլուխս արդեն պտտվում է, իսկ մայրս չարաճճիորեն ուրախանում է, որ ձյուն է եկել, փողոցներում խցանումներ են, և այժմ նա հարգելի պատճառ ունի՝ ծնողական ժողովի չգնալու:
Նա, ով չգիտի, թե Մայրն ինչ է, երբեք ու երբեք չի իմանա, ինչ ասել է Հո՜ղ:
...Ձյուն է գալիս: Հողին նայե՛ք...
|
| Բաժին` Ապրիլ #04 | Ավելացրեց` Tado-sempai | Հեղինակ`
|
| Դիտվել է 563 անգամ|
|Վարկանիշ` 5.0/1 |
|
Օգտակար ինֆորմացիա
 ամսագրի Ձեր ցանկացած համարն ընթերցելու համար սեղմեք համապատասխան համարի շապիկին
Գովազդ
Առաջին խորանարդ
Գովազդ
Երրորդ խորանարդ
Գովազդ
Չորրորդ խորանարդ
|
ամսագրի Ձեր ցանկացած համարն ընթերցելու համար սեղմեք համապատասխան համարի շապիկին
Առաջին խորանարդ
Չորրորդ խորանարդ