***
Փնտրիր քեզ կյանքի անհայտ լաբիրինթում
Չճանաչես ինքդ քեզ՝ կհիասթափվես,
Գտիր քեզ նպաըակների անհաս հովտում,
Համարձակ չլինես՝ կձախողվես,
Նետիր ստվերում թաքնված ճրագդ,
Չվախենաս ստվերից՝ դա քոնն է,
Չհանձնվես բառերիս թաքուն մտքերին,
Մտածիր ու փլվածի փոխարեն կառուցիր քեզ:

***
Արևը փոխվեց լուսնի,
Գիշերը դարձավ ցերեկ,
Առավոտից ծնվես երեկո,
Լույսը՝ խավար դարձավ,
Մթից մրմնջաց ձայնդ,
Ձայնիցդ բխեց ասելիք,
Խելահեղ դոփյուն ու սիրտ,
Խոսքերդ մթագնեցին:
Երևի թե վերջ:

Ավետիս Հարությունյան
avetisharutyunyan.blogspot.com