ՓՈՒՉԻԿԸ
Կախարդանքի պես
Մարդիկ սիրում են կրկնել հաճախ,
Ծուռումուռ բառեր անհայտ մի լեզվով,
Ու զավեշտն այն է, որ հավատում են իրենց ասածին,
Եվ քանի որ ես մարդկանց ցեղից եմ,
Պիտի ունենամ իմ կախարդական բառերն աշխարհում.
Ունենամ փուչիկ,
Փուչիկի վրա աշխարհի պատկեր,
Շատ փչե~մ, փչե~մ աշխարհը թռչի,
Ու թե չթռավ, ինքս թող պայթեմ,
Թե կուզես նաև փուչիկի նման:
Գիտես, փուչիկը մարդու նման չէ,
Ոչ վիրավորվել, ոչ սիրահարվել մեր պես չգիտի,
Փչես կփչվի, ծակես կփայթի,
Երբեմն նաև թողնես կթռչի` երկինքը վկա:
Ասում են.
Աստված ստեղծեց մարդուն իր նման ու իր կերպարով,
Մարդը ստեղծեց աշխարհում փուչիկ,
Ու քանի որ տես, մարդը չդարձավ կատարյալ Աստված
Թող փուչիկները նմանվեն մարդկանց:
Նրանց պես ուռչեն համբավ ու փառքից,
Ծանր քսակից իրենց վեր դասեն իրենց տեսակից,
Աղբի մեջ կորած, ծաղրեն խոզերին,
Հավատան մեղքին, հավատան սիրուն:
Կախարդանքի պես
Փուչիկը թողնեմ, թող թռչի գնա,
Դառնա խաղալիք մանկանց ձեռքերում,
Զի ի սկզբանե այն խաղալիք էր,
Եվ մարդն էլ մարդ էր և ոչ թե փուչիկ,
Աստծո գործերին քիթս չեմ խոթում,
Բայց պարզ է և ինձ.
Որ ամեն մանուկ մի մեծ Աստված է,
Ամեն ինչից զատ, ամենից անկախ,
Փուչիկ նվիրեք աշխարհի բոլոր երեխաներին:

ՔԱՂԱՔԸ
Քաղաքն աղմկոտ,
Քաղաքը հզոր`
Ինձ ուղեկցում է իր փողոցներով:
Մի տեղ աղբանոց,
Մի տեղ մի դղյակ`
Բոլոր քաղաքները նման են միմյանց:
Լույսերի խաբկանք`
Գիշերը ցերեկ.
Քաղաքն աղմկոտ չի ուզում քնել,
Չգիտեմ անգամ, թե ես ե՞մ հարբած,
Թե քաղաքն ինքն է խելքը թռցրել,
Նա չի հասկանում պապերիս լեզուն`
Ես եկվոր եմ միշտ այս մեծ քաղաքում:
Ու գիտեմ հաստատ.
Ինձ չի սփոփի ոչ մի հետերա,
Զուր եմ ես խաբվում լույսի թրթիռով.
Տարբերել է պետք և լույսը լույսից:
Քաղաքն աղմկոտ,
Քաղաքը հզոր`
Ինձ ուղեկցում է իր փողոցներով,
Խաչմերուկները զուգահեռվել են,
Ու խցանումը բոլոր ձայների
Աղաղակում է`ազատագրո~ւմ:
Գովազդում են ինձ բոլոր պատերից.
Վաճառում են լույս, հույս են վաճառում,
Լույսը կանխիկով`հույսը ապառիկ:
Ուզում եմ մի պահ աչքերս փակել,
Ուզում եմ գոռալ, որ չի վաճառվում.
(Մի խաբվեք մարդիկ)
Ձրի է տրվում բոլորին հույսը,
Իսկ արևն ինքը լույս չի վաճառում,
Սպասել է պետք`նոր առավոտի:
Քաղաքը նորից ուղեկցում է ինձ
Այս է հրամցնում, այն է ցույց տալիս,
Բայց ինչպես գիտենք.
Սարքին ու շինված ամեն մի քաղաք,
Նույնիսկ այս մեկը, ինչ-որ փողոցում`
Ունի մի անշուք, կեղտոտ ջրափոս,
Միշտ քաղաք մտեք դուք այդ փողոցով,
Որ տեսնեք նրա դեմքը անշպար:

ՀԱՎԱՔԱՐԱՐԸ
Հին ու նոր օրվա փոշին կուտակվել
Նստել է դարի կողերի վրա,
Մարդիկ հոգնել են սրբե~լ ու սրբե~լ,
Մարդիկ վարժված են կուտակել միայն,
Անպետք մի իր դեն նետել շտապ`
Վատ հիշողություն լինի թե մի լաթ,
Մեկ է հաշիվը, պետք է դեն նետել,
Սիրելուց հետո դեն նետել սերը,
ԵՎ մաշված շորը և կորած գուլպին,
Ինչ հեշտ է կյանքում այս դեն նետելը,
Ուրիշի այգում թողնել փախչելը,
Ուրիշի խղճին թողնել թռչելը.
- Թող այլոք մաքրեն մենք շտապում ենք:
Ինչ լավ է, որ կա նաև պատճառը`
Անձրևանոցը իրավիճակի,
Բայց ինչ անել, երբ առանց պատճառի
Փոշին նստում է մարդու հոգու մեջ,
ԵՎ խախտում օրենքը ազատ շնչելու:
Իսկ հավաքարարը սրբո~ւմ է սրբո~ւմ,
Գոգնոցի փոշին` դարի նստվածքն է,
Որ շաղ է տալիս մայթերի վրա,
Նույն փոշին տալիս ու փոշի առնում,
Իսկ աշխատավարձը.
Խախտված օրենքի` ազատ շնչելու
Հոգում նստած փոշին է դարձյալ: