Երբ փոթորկում համաշխարհային...

Երբ փոթորկում համաշխարհային
Փոշիացան հույզերը մեր,
Մարդկությունը գազանային
Ոտքի ելավ` անտեսելով հարգանք ու սեր,
Մանուկ ու ծեր դարձան ժլատ,
Ավելացան սուտ ու արատ,
Տեսա մարդկանց` սխալը պաշտող,
Տեսա նաև ճիշտն անտեսող,
Այս աղմուկում տառապողին,
Բայց հաշտվողին.
Լռությունից ու ինքն իրեն ճանաչելուց սարսափողին:
Տեսա նաև քարանձավը,
Ուր վխտում է անտակ ցավը,
Կոպեկներով վաճառվող
Արժեքները աճուրդում,
Ու դժոխքի համը տեսածին
Իր սեփական բերանում....
Ու հիմա անվերջ դողում է իմ հիվանդ հոգին,
Մարում է կյանքս` կծաղկած դեռ տեղին,
Բայց նաև ճաշակած սերը երկնային`
Կասեմ ձեզ մի բան իմ կյանքի վերջին.
Սիրում եմ այս կյանքը, նաև իր գրչին:

Սուսաննա Ասրյան