Հոդվածներ

Գլխավոր » Հոդվածներ » 2012 թվ. » Հոկտեմբեր #07

Երկու խոսք մեր երկրում տիրող վիճակի մասին

Չգիտեմ, ինչպես սկսեմ-վերջացնեմ էս անիծյալ գրառումը: Երեկ ջղայնությունից տեղս չէի գտնում, այսօր չեմ գտնում բառեր: Ավելի լավ է առանց որևէ նախաբանների անցնեմ բուն թեմային: Մայրիկս երեկ գնաց հարկ վճարելու: Ճիշտն ասած, առաջին անգամ եմ լսում, որ մեր երկրի քաղաքացին ինքնակամ գնա հարկ վճարելու, բայց մայրիկս միշտ այսպես է ասում. <<Քանի ձեռքս փող է ընկել, բոլոր մուծումները պիտի կատարեմ>>: Ու գնաց... Այն, որ այս երկրում իսպառ վերացել է մեծերի հանդեպ հարգանքը, գիտեի: Բայց այն, որ պետաշխատողները սովորական էթիկա չգիտեն... Ի՞նչ էթիկա, այդ բառը նրանց համար չինական այբուբենի պես մի բան է: Ի՞նչ էթիկայի մասին է խոսքը, երբ էդ մարդիկ նույնիսկ սովորական <<խոսալու ձև>> չգիտեն: Մայրիկս մտավ <<Գույքագրման բաժին>> կամ նման մի տեղ, հաստատ չգիտեմ: Սեղանի մոտ նստած էր պետաշխատողը՝ մայրիկիցս շատ ավելի երիտասարդ մի կին: Երբ իմացավ, որ մայրիկս եկել է հարկը վճարելու, կոպիտ ասաց. <<Մեզ մոտ ընդմիջում է, 1-2-ը: (Մինչդեռ սենյակում ոչ մի տեղ նշված չէր, որ 1-2-ը ընդմիջում է:) Գնացեք>>: Մայրիկս, իհարկե, խիստ վիրավորվեց, ու դրանից հետո ամբողջ օրվա ընթացքում նրա տրամադրությունն այդպես էլ չբարձրացավ: Բայց լավ, այդ էլ մի կողմ: Ես մի բան չեմ հասկանում: Ինչո՞ւ են պետհիմնարկների պետաշխատողները այդքան կոպիտ ու բառիս բուն իմաստով անտաշ: Այս հարցի պատասխանը մայրիկս վաղուց է գտել: Բանն այն է, որ ցանկացած խանութում, սուպերմարկետում կամ սպասարկման որևէ այլ կենտրոնում մարդիկ չեն ուզում կորցնել իրենց հաճախորդներին, դրա համար էլ վաղուց արդեն վարժվել են Клиент всегда прав կարգավիճակին: Պետահսատատություններում աշխատողը ստանում է ֆիքսված աշխատավարձ, ասենք, ամիսը 60.000 դրամ, նույնիսկ, եթե նա այդ ամիս գրիչին մատով չի կպել: Աշխատավարձը վճարում է պետությունը, այսինքն բանկրոտության շանսը գերմինիմալ է: Եվ պետաշխատողները, այսպես ասված, բյուջետնիկները (<<բյուջե>> բառից), կարծում են, որ հանգիստ կարող են կոպտել մարդկանց, գնդակի նման մի կողմից մյուսը <<տշել>>: Միևնույն է դրանից աշխատավարձը չի տուժում: Այնպես որ նման <<սպասարկման կենտրոնում>> գործում է Клиент всегда козел կարգախոսը: Բայց կներեք, անհարգելիներս, ես ձեր այդ <<կազյոլի>> դերում չեմ ուզում հայտնվել: Այսքանից հետո շատ կուզենայի երկու հարցի պատասխան ստանալ: Առաջին: Երբ կարդում ես խոշոր ընկերությունների, ասենք Orange-ի, պահանջները ապագա աշխատողին, հասկանում ես, որ սովորական մենեջերից պահանջվում է հոգեբանության, սոցիոլոգիայի, երբեմն նույնիսկ լրագրության իմացություն: Իհարկե այդ մարդը հոգեբան չի աշխատելու, բայց մարդկանց հետ շփվելիս նրան հաստատ պետք են նման գիտելիքներ: Հարց է առաջանում, ինչո՞ւ են պետական հիմնարկներում աշխատանքի վերցնում մարդկանց, ովքեր սովորական մարդկային լեզու չգիտեն, ո՞ւր մնաց հոգեբանությո՜ւն, սոցիոլո՜գիա: Բռի ու կոպիտ մարդկանց հանձնարարում են այնպիսի աշխատանք, որտեղ պահանջվում է ծայրաստիճան նրբանկատություն ու քաղաքավարություն: Թե՞ ՀԾԲ (Հարևան, Ծանոթ, Բաջանաղ) սկզբունքը մեզ մոտ գերադասում են ամեն ինչից: Եվ երկրորդ: Որքան ես հասկացա, բյուջետնիկ կոչվող աշխատավորի տեսակը իր աշխատավրձը ստանում է հենց այն հարկերից, որ քաղաքացիները վճարում են: Իսկ նրանց այդպիսի պահվածքից ակամայից մտածում ես, որ ոչ միայն իրենք աշխատավարձի կարիք չունեն, այլև պետությունը հարկերի կարիքը բնավ չունի: Այնպիսի տպավորություն է, որ մենք ապրում ենք Ամերիկայում ու տարիներով կարող ենք առոք-փառոք հաց ուտել Համաշխարհային Բանկից վերցրած ու չմարած վարկերի շնորհիվ: Հարց՝ ուղղված հենց այն աղջկան, ով այդպես վիրավորեց իմ մայրիկին: Իսկ դուք ի՞նչ եք առաջարկում: Մայրս, ձեր կարծիքով, պիտի մի ժամ սպասեր, մինչև դուք ավարտեք ձեր ընդմիջո՞ւմը: Թե՞ ձեզ թվում է, որ ձեզ հետ այնքան հաճելի է, որ մայրիկս պիտի ամեն օր գնա-գա, որ այդ անիծյալ հարկը մուծի: Գուցե դա հատուկ մշակված աշխատանքային կոդե՞քս է՝ քաղաքացիներին կոպտելն ու դուրս անելը: Եթե այո, ասեմ որ... Չնայած ի՞նչ կարող ես ասել, եթե մարդկանց կոպտելն արդեն աշխատանքային կոդեքս է դարձել: Ու առհասարակ, ինչո՞ւ թաղապետարանում ոչ մի տեղ գրված չի, որ 1-2-ը ընդմիջում է: Գուցե նրա համար, որ աշխատողները <<արխային>> երբ ուզեն ընդմիջո՞ւմ անեն: Ասենք եթե ես հիմա <<հավես չունեմ>> աշխատել, կասեմ, որ 2-3-ը մեզ մոտ ընդմիջում է ու ամենակոպիտ կերպով դուրս կանեմ մեկին, ով տարիքով ինձանից շատ ավելի մեծ է: Այս ամենը բավականին տհաճ է, բայց արդեն այնքան սովորական է դարձել, որ եթե ինձ կոպտեին թաղապետարանում, ես ձայն չէի հանի: Պարզապես պետք է հասկանալ, որ սրբություններին ձեռք տալ չի կարելի: Իսկ մայրիկը սրբություն է... Հենց այսպես էլ կվերջացնեմ, առանց ճոխ վերջաբանների: Սոնա Արսենյան
1 2 3 4 5 Բաժին` Հոկտեմբեր #07 \| Ավելացրեց` Ари-сан \| Հեղինակ`
Դիտվել է 517 անգամ\| \|Վարկանիշ` 0.0/0