Հոդվածներ

Գլխավոր » Հոդվածներ » 2013 թվ. » Հուլիս #07

Օճառի չափ

Կան մարդիկ, ովքեր սառը ջրով են լողանում: Կան մարդիկ, ովքեր սիրում են եփվել լոգարանում: Իմ ցնցուղը գոլ է: Ջրի կաթիլները հերթով գլորվում են ուսերիցս ներքև: Տեսնես ի՞նչ են մտածում՝ լոգարանի սառնությանն ու կոպտությանը բախվելիս... Օճառը ուզում է դուրս պրծնել ձեռքերիցս: Նրան համարյա հաջողվում է այդ: Բայց ես բռնում եմ այն օդում ու անխնա քսում մաշկիս: Այն մարդը, ով առաջինն է հորինել սպունգը, երևի շատ չար մարդ է եղել: Նա չէր ուզում, որ մարդիկ հպվեն օճառի ողորկ մակերևույթին, դրա համար էլ հորինեց այդ փափուկ ծակծկված գործիքը: Եվ արդեն քանի տարի է մարդկությունը հնազանդվում է նրա հնարամիտ չարությանը: Բայց ես այսօր անհնազանդ եմ... Մի պահ կատաղում եմ: Ծակոկտկեն սրտումս կուտակված ագրեսիան թափում եմ մաշկիս և օճառի վրա: Վերև-ներքև... Ես այսօր վերջնականապես պիտի ազատվեմ այդ կեղտից... Օճառը մարմինս դարձնում է չափից դուրս նուրբ ու հարթ: Մի կողմ եմ դնում այն և մատների ծայրերով սկսում եմ լվանալ ինձ: Օճառոտված մատներս սահում են օճառապատ մաշկով: Ի՜նչ քնքուշ է օճառը: Ափսոս նա չկարողացավ այդքան քնքուշ լինել... Ամեն անգամ, երբ դիպչում էր ինձ, մաշկիս մնում էին նրա մատնահեթքերը՝ կապույտ: Ու ամեն անգամ, երբ լոգարանում զննում էի մարմինս ու հաշվում կապտուկների թիվը, մեջս ինչ-որ բան ըմբոստանում էր: Ասում էի նրան այդ մասին: Իսկ նա անդադար կրկնում էր. -Դու պետք է ինձ ընդունես այնպիսին, ինչպիսին ես կամ: Թե չէ էլ ի՞նչ սիրո մասին է խոսքը: Ես էլ չէի հասկանում, այդ ի՞նչ սիրո մասին է խոսքը, չէ՞ որ նա չէր բարեհաճել անգամ խոստովանել ինձ իր զգացմունքների մասին: Բայց միևնույն է, այնպես էր ստացվել, որ մեր դուետում հարմարվողը, հանդուրժողը, տանողը, ներողը և ներողություն խնդրողը ես էի: Նա մի անտանելի սովորություն ուներ: Անսպասելի մտնում էր սենյակ, կողպում էր դուռը և սկսում ճղել շորերս: Ես հասկանում էի, ինչ է լինելու հետո, և ինչ-որ մազոխիստական հաճույքով էի սպասում այդ հետոյին /դա էլ էր շատ կոպիտ անում/, բայց շորերս ափսոս էին: Այսպես մի անգամ պատռեց սիրածս զգեստը: Ես ջղայնացա: Որոշեցի թույլ չտալ, որ գա հետոն, այլ միանգամից սկսել լուրջ խոսակցությունը, որը պլանավորել էի դեռ ամենասկզբում: Նա ջղայնացավ: Որոշեց պատժել ինձ: Ապտակեց: Հետո երկու շաբաթ ինձ չէր նայում: Գիտեր, որ տանջվում եմ: Ես էլ գիտեի, որ տանջվում եմ, բայց այ ինչու՝ չգիտեի: Շատ էր սիրում, երբ ես ներողություն էի խնդրում: Սիրում էր ստորացնել ինձ: Կարծես դա նրան ավելի մեծ հաճույք էր պատճառում, քան այն, ինչ պիտի լիներ իմ նվաստացումից հետո: Այս անգամ էլ այդպես եղավ: Երկար ներողություն էի խնդրում, անգամ ծնկի իջա: Նա շարունակում էր փքվել: Թանկացնում էր իրեն: Հանկարծ մի բան ճտաց հոգուս խորքում: Հիշեցի մանկական երզանքիս մասին՝ հանդիպել արքայազնի՝ կարևոր չէ, սպիտակ նժույգով, թե առանց դրա, միայն թե կիրթ և նուրբ լինի: Հասկացա, որ սա իմ երազանքը չէր և երբեք չի դառնա: Մտածեցի՝ գրողը քեզ տանի, անինքնասեր ապո՛ւշ: Եվ գրողը ինձ տարավ: Տարավ հեռու-հեռո՜ւ: Նա այլևս չտեսավ ինձ: Ու հիմա կատաղությունից կարմրած՝ հոգուս ծակոտկեներում կուտակված ագրեսիան օճառոտված մատներիս ծայրերից թափում եմ օճառապատ մարմնիս վրա: Ես պետք է ջնջեմ այդ անիծյալ մատնահետքերը մարմնիս և հոգուս մակերևույթից: Տաք ջուրը վերջանում է, և ստիպված եմ լինում ինքնամաքրման պրոցեսն ավարտել սառը ջրով: Հետո փաթաթվում եմ սրբիչի մեջ և սկսում ճզմել մազերս: Մատներիս ծայրերին դեռ մի քիչ օճառ կա, մի քիչ օճառային քնքշություն: Ու հանկարծ մի չափից դուրս ամոքիչ միտք է անցնում ուղեղիս ծակոտկեներով... Փաստորեն նա մի օճառի խելք էլ չուներ... Սոֆի Արսեն
1 2 3 4 5 Բաժին` Հուլիս #07 \| Ավելացրեց` Tado-sempai \| Հեղինակ`
Դիտվել է 717 անգամ\| \|Վարկանիշ` 0.0/0