Հոդվածներ
Գլուխ 4. Թափառականը
Ինչպես և սպասվում էր: Վամպիրի էությունն ու մարդու ստամոքսն բավականաչափ չէին սերտաճել, որպեսզի արհամարեին հոտած մարդկային արյունը:
Չնայած զզվելի համ ունի, բայց դա բնավ չի խանգարի բնազդներին ու անասնական պահանջներին տիրել գիտակցությանը:
Պետք է հասցել ուտել-վերջացնել, և ոսկորներն կրկին թաղել:
Պրծնելով, Մուգն իր շուրջը նայեց: Իսկ ինչ, եթե մի երկու ննջեցյալի հերն էլ անիծի? Գուցե այդ ժամանակ գերեզմանափորին սպասելու ու դժբախտ դեպք կազմակերպելու կպչուն ցանկությունը կթուլանա?
Մուգն երկար չի ձգի: Շտապ պետք է թաթով սեղմել նրան հողին ու լպստել կատաղած դեմքը: Մուգը ջղային շարժումներ կանի, կփորձի դուրս պրծնել, բայց այդպիսի պահերին նա սովորաբար դժվար է մտածում ու բավականաչափ թույլ է, որպեսզի մարդագայլը կարողանա հանգստացնել նրան ու հասցնել Ինգանի մոտ:
Իսկ Ինգանը գիտի, թե ինչպես է պետք վարվել: Նա կգոռա, կհայհոյի, գուցե մի երկու անգամ էլ հարվածի: Մուգնն էլ կնայի նրա վրա զղջացող հայացքով, իսկ մեդալիոնները կամաց կզնգզնգան: Հետո Մուգը խելոք կպառկի, եղբայրը կսկսի վիրակապել նրա կոտրվածքներն, իսկ ինքը, Թափառականը, կօգնի նրան:
Բայց որպեսզի դա իրականություն դառնա, պետք է կոտրել Մուգի ոտքերը և կարողանալ ստիպել, որպեսզի գետնին պառկած մնա:
* * *
Հսկայական ոսկեգույն գայլը թռավ Մեգի վրա ու զզվելի ճտտոցով խրեց ատամներն նրա ոտքի մեջ: Լիզան չուզեցավ խառնվել: Ուղեղի այն 92 տոկոսից, որ մարդը չի օգտագործում, հուշեցին, որ Մեգգին ցավ չի զգում, իսկ ոսկեգույն գայլը պաշտպանում է նրան ու բոլորին միաժամանակ:
Գայլն թաթով սեղմեց Մեգիին, արգելելով շարժվել, ու սկսեց դեմքը լպստել: Լիզան ծիծաղել ուզեց, բայց լավ չէր լինի, եթե խանգարեր, դրա համար վազեց դեպի ելք:
Ամեն ինչ լավ կլինի, Լիզան դա հաստատ գիտեր: Նա երևի կկարողանա հանգիստ դաս անել, միայն երբեմն-երբեմն կտրվելով, որ լրացնի անգլուխ ձիավորի նկարը անհայտ բանակի դեմ մեջք մեջքի կռվող ոսկեգույն գայլի ու անջատված վամպիրի ուրվագծերով:
* * *
Նա լռեց: Մեդալիոններն անկամ կախ ընկան դաստակից: Այսպիսիս բան երբեք չէր եղել: Իր սիրտը միշտ գժված բաբախում էր, փորձելով հասականալ, թե ինչ է հոգու ու գիտակցության հետ, և հանգստանում էր միայն, երբ զգում էր իր, Թափառականի սրտի հարվածները:
Պետք է սրա մասին պատմել Ինգանին: Նա գիտի, թե ինչպես վարվել: Հանճարներ դա Վինչիի ու Միքելանջելոի ուսուցիչը, նա գիտե, թե ինչպես վարվել:
Թափառակնն անկախ իրենից ժպտաց, հիշելով, ինչպես Ինգանը, իսկ այն ժամանակ
«Իննակենտին – ռուսական կերպարվեստի վարպետը», ձեռ էր անում իրեն ու Մուգին, ստիպելով խելոք կանգնել, որպեսզի իր աշակերտներն քանդակեին: Իսկ դրանք այնքան բոբիկ էին, զարմացած հայացքով նայում էին Թափառակնի գզգզված մազերին ու Մուգի զարգացած մկաններին, հատակապես այդ դա Վինչին ու Միքելանջելոն:
Թափառականը, Մեգիին գրկած, դանդաղ քայլում էր քաղաքով, խնամքով ընտրելով ամենակորած ու անմարդաբնակ փողոցները: Դժվար թե ինչ-որ մեկին սովորական բան թվա գունատ աղջկան ինչ-որ տեղ տանող բոդիբիլդերը:
Իսկ այն քչերը, որ հանդիպում էին, իրենք էին վախենում ճանաչված լինելուց ու դեռ հեռվից փոխում էին ճանապարհը:
Ինգանը ցուցահանդես էր գնացել, բայց շուտով պիտի գար: Դա 9-րդ ցուցահանդեսն էր <<Ամենանատաղանդ դիտորդի համար>> շարքից: Ինգանը սովորություն ուներ հարյուր տարին մեկ նույն վայրում նույն նկարների ու քանդակների ցուցահանդեսն կազմակերպել ու գրանցել դիտորդների ռեակցիան: Միայն հազվադեպ գիտակներ էին, որ նկարների մեջ ճանաչում էին Ինգանի այս կամ այն կեղծանվան ոճը, ինչի համար կյանքով էին վճարում:
Ինգանը տանել չէր կարողանում, երբ ինչ-որ մեկն իր ծրագրերից գլուխ էր հանում: Հատկապես, երբ ինքնուրույն եր գլուխ հանում: Դա նշանակում էր, որ ինչ-որ մարդուկ այնքան արագ ու հաջորդական էր մտածում, որքան և քանդակագործը: Իսկ դա հանդուրժելի լինել չէր կարող:
Թափառականը տուն մտավ: Ամեն ինչ այնպես էր, ինչպես 139 տարի առաջ: Նույն նկարած պատերն ու կեղտոտված վարագույրները: Տաք ընթրիքի ու խոնավության հոտը: Քամու ու մոտակայքում ապրող կրծողների հազիվ ընկալելի ձայները:
Ինգանն սիրում էր բնությունը իր բոլոր արտահայտումներով և տուն միշտ գնում էր քաղաքի ծայրում, անտառում կամ էլ, լավագույն դեպքում` ծովի վրա: Փողը երբեք խնդիր չէր եղել: Դեռ ապրած ժամանակ Մուգը հմուտ խաբեբա ու գող էր:
Թափառականը զգուշորեն դրեց նրան երկտեղանի անկողնու վրա: Այդտեղ նա ու Ինգանն էին քնում. Թափառակնն հազվադեպ էր խանդում, այն էլ նման մանրուքներին: Իսկ խանդելուց էլ, իր հեղինակավոր կարծիքն իրեն էր պահում, որովհետև չէր ուզում փչացնել Մուգի հետ անցկացրած րոպեներն: Համ էլ ամբողջովին վստահում էր իր ընտրյալին:
Մուգն միշտ հավեսով պատմում էր այն տղամարդկանց մասին, ում հետ գիշերներ էր անցկացնում ու սպանում: Թափառականն իր հետ ծիծաղում էր ու սեփական հաջողություններից էր պատմում: Նրանք մարդկանց կյանքը չէին գնահատում, նույնիսկ երբ պաշտոնական զգուշացում ստացան ավագանուց ու տրիբունալից:
Մուգն բացեց աչքերը: Այս անգամ մոխրագույն են: Ամեն խնջույքից հետո նրա աչքերի գույնը փոխվում է, բայց երբեք այսքան նկատելի չէր եղել. շագանականգույնից մոխրագույն:
- Ցավում ա?
Նա գլուխը տարուբերեց: Նա վաղուց արդեն կորցրել էր «ցավի» եզրույթը: Միթե ցավոտ է համարվում այն, ինչ անվերջ ուրախություն ու հանգստություն է պարգևում? Մուգն գժվում էր կրծքավանդակի անտանելի տաքության համար, չէ որ դա իր ամենաառաջին, մարդկային էության գոյության ամրապնդումն է:
- Սոված ես?
Մուգը գլխով հաստատեց:
- Ինգանը երբ կգա?- նա չգիտես ինչու սկսեց հունարեն խոսել: Վամպիրներն ու մարդագայլերը կատարելությամբ տիրապետում են բոլոր մարդկային լեզուներին ու երբեմն մարդկանց նյարդերի հետ են խաղում, բայց իրար մեջ, որպես կանոն, նախորոք համաձայնեցնում են հաղորդակցման լեզուն: Բայց դե Մուգը երբեք էլ կանոններին չի հետևել:
- Շուտով: Ինչ ունեք բթվելու?- Թափառականն էլ հունարենով պատասխանեց:
- Սոխի ապուր:
- Պիցցա,- պնդաճակատ տոնով հայտարարեց Թափառականը,- ու հերիք է քեզ սովամահ անես, անտանելի մոծակ:
Նրանք բարձրաձայն ծիծաղեցին: Մի առանձնապես ծիծաղալու բան չկար, բայց նրանց պետք էր ծիծաղել:
Ուղղակի հավեսա, երբ ավագ եղբորիցդ բացի մեկն էլ կա, ում հետ կարող ես առանց պատճառի ուրախանալ:
Յան Քեշիշյան (Տադո)
Թարգմանեց Յան Քեշիշյանը (Տադո)
|
| Բաժին` Ապրիլ #04 | Ավելացրեց` Tado-sempai | Հեղինակ`
|
| Դիտվել է 461 անգամ|
|Վարկանիշ` 5.0/1 |
|
Օգտակար ինֆորմացիա
 ամսագրի Ձեր ցանկացած համարն ընթերցելու համար սեղմեք համապատասխան համարի շապիկին
Գովազդ
Առաջին խորանարդ
Գովազդ
Երրորդ խորանարդ
Գովազդ
Չորրորդ խորանարդ
|
ամսագրի Ձեր ցանկացած համարն ընթերցելու համար սեղմեք համապատասխան համարի շապիկին
Առաջին խորանարդ
Չորրորդ խորանարդ
